The Cape Argus, the ride of your life

Zondagmorgen 06.00 uur
o ja, ik zou gaan fietsen vandaag. Toen ik gisteren naar het weerbericht keek, gaven ze windkracht 6 aan voor zondag. Maar zaterdag zou het windkracht 5 zijn, wat uit eindelijk windkracht 2 werd. Dus moet goede moed keek ik uit het raam. Maar helaas, echt windkracht 6 want de bomen hingen helemaal krom.
Na een stevig ontbijt en mijn racepak aan gedaan te hebben gingen we naar de start. Wel met een beetje knikkende benen, want dit zou mijn eerste echte race worden en dat met 35.000 man.. en windkracht 6 zou nog een hele opgave worden. Een opgave die ik zo graag goed wilde volbrengen, niet alleen voor mezelf maar ook voor Home of Hope en alle lieve kinderen.
Met het prachtige Home Of Hope shirt aan en mijn racenummer MM 36428 achterop mijn rug en pap naast mijn zijde werd voor de internationale groep om 8.14 het startschot geven 'Hooeplaaaaaa'.

Daar gingen we dan.. ik was nog maar net op gestapt of ik werd echt letterlijk van mijn fiets af geblazen. Vanaf het centrum moesten we een stukje de N2 op fietsen onder een viaduct door. Daar blijft de wind dus hangen.. 'Niet afstappen, niet afstappen' dacht ik nog.. maar de wind was te sterk. Snel naar de zijkant want ik wilde niet overreden worden. Goed, de knop om, en weer op stappen.
Dus zo gezegd, zo gedaan. Het eerste stuk, Nelson Mandela Boulevard tot en met het ziekenhuis is al een klim van 5 kilometer.. en dat met wind tegen. Maar het ging me nog goed af. Wie boven is, moet ook naar beneden.. zo kon ik mooi even bij komen van de eerste echte inspanning. Hierna volgende de volgende klim, de Edinburgh, wauw, die ging baie lekker zoals ze hier zeggen! Mede door al het enthousiasme langs de weg was ik zo boven.
Maar hierna werd het afzien. Wat een lekker stukje moest werden werd echt kiezen op elkaar en gaan. De volgende 45 kilometer waren zo goed als vlak.. maar met windkracht 6 tegen was dit stuk echt heftig. Ik leek bijna niet vooruit te komen. Ook de bordjes met hoeveel kilometer we nog moesten fietsen bleven in de 80 en gingen héél langs naar de70 kilometer. Nog even een stop gemaakt om wat te eten, proppen dus zoals fietsers doen, en wat te drinken en dan toch maar door. 'Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen' dacht ik. Dit ga ik zo niet halen..
Maar gelukkig.. Na Muizenberg, wat nog lastig was, en vervolgens door te rijden met een stukje uit de wind, kwamen in Kalk Bay.
Met de gedachte dat we toch een keer moeten draaien .. dat de wind dus niet helemaal meer tegen zouden hebben ging ik weer verder.
En zo gebeurde het.. de wind draaide, nog steeds niet helemaal mee, maar we reden al wat meer uit de wind, en de volgende klim, Smitswinkel die als zwaar bekend staat, kon ik al zien. Maar weer, lekker klimmetje! Ging heerlijk. Pap zei nog zo leuk: 'Moet je eens goed kijken Cris, hoeveel dure fietsen en glad geschoren benen je nu voorbij fietst'. En eerlijk is eerlijk, dat ik nu eindelijk ook eens wat mensen inhaalde deed me goed. Helaas daalde ik minder snel dan alle wat dikkere mannen, dus werd ik helaas weer ingehaald. Maar dat vond ik nu helemaal niet meer erg! Nu zat het zware werk erop en kon ik vooral gaan genieten. Het fietsen ging hierna ook echt een stuk beter. Een heel stuk wind mee, ook naar beneden, leek ik wel te vliegen. 'nog een keer stoppen"?'vroeg pap. Nee, nu gaan we door. Zo nog 30 kilometer weggetrapt en wauw, wat een uitzicht.
Nu moesten alleen Cheapmans Peak drive nog komen en de beroemde Suikerbossie. Dus hier net voor nog wat energierepen op en wat drinken. En nu knallen.
Cheapmans Peak was lang..... 9 kilometer. En elke keer dat ik dacht 'Yes ik ben er! keek ik opzij en zag ik dat ik nog een heel eind moest. De moed zonk naar beneden en omdat je er dan ookal 80 kilometer op hebt zitten, die al zwaar waren, voel je je benen al aardig. Dan maar door op karakter. Ik wilde gewoon door fietsen, want afstappen dat was voor mij geen optie. Doorgaan, doorgaan, doorgaan.. gewoon blijven trappen.
Het uitzicht was prachtig, maar we durfden het niet aan om te stoppen omdat het zo ontzettend druk was. Dus door fietsen. Lekker naar beneden scheuren dacht ik, maar helaas de wind draaide weer dus hadden we de wind weer tegen. Cheapmans Peak naar beneden, daar hoor je hard te gaan zonder te trappen. Maar om te blijven zitten en vooruit te komen moesten we gewoon hard bijtrappen. Helaas niet even kunnen bijkomen van de klim want ik wilde door.
Suikerbossie moest nog komen. Stoppen was geen optie meer, ook niet om te drinken. Nu wilde ik door gaan ook. Kiezen op elkaar en een paar keer diep ademhalen.
In de auto vond ik Suikerbossie nog wel meevallen, maar als je er al 94 kilometer op hebt zitten, is een steile klim van bijna 3 kilometer toch nog zwaar. Het maakte me niet uit hoe ik boven kwam, als het maar fietsend was. Het viel me op hoeveel mensen er afstapte om te lopen.. 'Slappe hap hoor dacht ik.. als ik het kan als grietje van 21 dan moeten jullie dat toch ook wel kunnen?'
Na een paar keer toch even hardop te hebben gevloekt (Pardon...) kwam ik boven. Wauw, I did it! Nu was het uit fietsen na de finish. Nouja met een paar kleine klimmetjes wat ik vrijwel niks meer voor vond stellen. En genieten maar van het prachtige uitzicht.

Na maar liefst 6 uur en 45 minuten kwam ik dan eindelijk over de finish. Wat was ik opgelucht dat het er eindelijk op zat.. Mijn billen, mijn benen en zelfs mijn armen deden zeer. Maar dat kon mijn glimlach niet weg krijgen. 110 kilometer, windkracht 6, 35.000 deelnemers.. en ik.. ik was er eentje van! Ik heb mijn challenge toch maar mooi volbracht. Wat voor spierpijn ik morgen nog ga krijgen, ik kan vandaag al amper gaan zitten, gaat die glimlach ook niet meer weg krijgen.
Cape Argus 2014.. Check!!!


Na de Cape zijn we lekker gaan douche om vervolgens naar het vliegveld te gaan. Mijn tweede avontuur in Kaapstad, samen met pap, zit er helaas weer op. Ik was zo moe, dat ik voor de Gate al in slaap ben gevallen. En eenmaal in het vliegtuig heb ik het filmpje van alle veiligheidsregeltjes en dingetjes niet eens meer gezien...
De foto's van de Cape Argus volgen nu :)
Maar Kaapstad 2014, was 'n baie lekker tijd! Ik heb genoten, van het alle leuke dingen samen met pap, het knuffelen met de kids en van het verleggen van mijn eigen grens door het fietsen van de Cape Argus.